Dag 11
Rond een uur of zes zijn de kleuter en ik wakker. Ik heb slecht geslapen. Ik slaap samen met de kleuter in een (klein) 2-persoonsbed en mijn man slaapt in het bed naast ons. De kleuter slaapt erg onrustig en de klamboe past ook net niet helemaal lekker om het bed. Daarnaast is de kleuter flink geprikt en wordt ze meerdere keren per nacht wakker door de jeukende bulten.
Ik zet een bak koffie en samen gaan we voor op de veranda gaan zitten. De kleuter kijkt een filmpje in de hangmat en ik typ mijn blogpost over Caye Caulker. Een uurtje later staat mijn man ook op en raken we in gesprek met een ouder Amerikaans echtpaar. Rond een uur of acht staat het andere Nederlandse gezin ook op. Ze komen gezellig bij ons op de veranda zitten en de kleuters raken direct samen in spel. Ze vinden elkaar wel echt heel leuk! Het is zo gezellig dat we met zijn allen tot een uur tien op de veranda zitten.
Mountain Pine Ridge
Het andere Nederlandse gezin is afgelopen dagen met een tour naar de maya ruïne Caracol geweest en op de terugweg zijn ze gestopt bij Rio on Pools in Mountain Pine Ridge Forest Reserve. Volgens hen een leuke plek om te zwemmen. Ik ben nog nooit bij Caracol geweest. Deze ruïne ligt diep in de jungle en voorheen kon je er alleen komen met een militair konvooi. De weg ernaartoe was ook super slecht en daardoor deed je er minstens twee uur over om er te komen. Dat is iets teveel avontuur voor mij.
Het andere gezin vertelde ons dat de weg tegenwoordig grotendeels is geasfalteerd, waardoor je er veel sneller bent. Dat is interessant! Je hoeft ook niet meer begeleid te worden door een konvooi, maar er lopen nog wel militairen on site. We kijken via Google Maps hoe lang het dan rijden is naar Rio on Pools (want voor Caracol is het al te laat) en dat is nu inderdaad nog maar zo’n 45 minuten! We besluiten daar heen te rijden.
Autopech
Zo’n tien minuten voorbij het laatste stadje (San Antonio) op deze weg en nét voordat we Mountain Pine Ridge inrijden horen we de auto een raar geluid maken. We remmen voor een drempel en als we bijna stilstaan komt er ineens rook onder de motorkap vandaan. Ik spring uit de auto, maak super snel de kleuter los, trek haar zonder schoenen de auto uit en zet haar op veilige afstand aan de overkant van de weg. Mijn man zet ondertussen super snel de motor uit en pakt de tas met onze paspoorten. Het roken stopt vrijwel direct. Pfjiew. Als we zeker weten dat het veilig is halen we ook de rest van onze spullen uit de auto.
We zijn gelukkig gestrand bij een klein winkeltje en een tour operator. Hierdoor raak ik niet in paniek (als het tien minuten verderop was gebeurd, waren we in de middle of nowhere en hadden we waarschijnlijk ook geen telefoonbereik). De kleuter is wel even flink geschrokken en vooral verdrietig dat onze ‘fijne’ auto kapot is. Maar na 5 minuten is ze wel weer rustig. We kunnen gelukkig met onze spullen op een muurtje in de schaduw zitten. Een vriendelijke meneer (van de tour operator) kijkt samen met mijn man naar de auto. De motor moet eerst afkoelen, voordat we er überhaupt iets mee kunnen doen.
Na zo’n 20 minuten lijkt het erop dat de koelvloeistof helemaal op is. Hoe dit kan weten we niet, want er is ons verteld dat er net een nieuwe radiator in zit. Het zou niet logisch zijn als ze dan niet ook de koelvloeistof hebben bijgevuld (maar het is wel Belize, dus you never know). De super vriendelijke meneer is bereid samen met mijn man naar San Antonio te rijden om daar ergens koelvloeistof te kopen. Ik en de kleuter blijven lekker in de schaduw bij de spullen zitten. Zo’n 15 minuten later komen ze terug en kijken ze wat er gebeurt als ze de koelvloeistof bijvullen. Het is vrij snel duidelijk dat het er direct weer uitlekt. Er is dus echt iets kapot.
We mogen de WiFi van de meneer gebruiken en zo kunnen we contact opnemen met onze vrienden. Eerst kunnen we niemand bereiken, maar al vrij snel worden de hulptroepen ingeschakeld. De hulptroepen moeten uit Belmopan komen. Dat is minstens 45 minuten rijden en we weten ook niet of het direct gerepareerd kan worden, dus we vragen de meneer of hij ons misschien wil terugbrengen naar Maya Mountain Lodge. Gelukkig is dat geen probleem. Uiteraard geven we hem er wel iets voor. Ik ben zó opgelucht.
De hulptroepen halen mijn man weer op en samen gaan ze terug naar de auto. Ik en de kleuter gaan zwemmen. De radiator en de thermostaat blijken kapot. Dat kan niet direct worden gerepareerd, dus ze moeten morgen terugkomen met nieuwe onderdelen. Einde van de middag zijn we allemaal weer veilig – maar zonder auto – bij Maya Mountain Lodge. Wát een dag.
Ko-Ox Han Nah
Omdat we nergens naar toe kunnen zonder auto, laten we eten bezorgen door ons ‘vaste’ restaurant hier in San Ignacio, Ko-Ox Han Nah. We bestellen gevulde Fry Jacks en een vegan tortilla wrap.
Vrijwilligerswerk
Morgenochtend ga ik vrijwilligerswerk doen bij CAWS (Cayo Animal Welfare Society) in San Ignacio, alleen nu zonder auto kan ik daar niet komen. Ik stuur ze een berichtje of er misschien iemand is waarmee ik kan meerijden. Ze geven me het nummer van een man uit Cristo Rey die langs onze lodge rijdt. Ik vraag of ze deze man persoonlijk kennen, want euhm ja, ik ga niet zomaar bij een random persoon in de auto. Ze garanderen me dat hij te vertrouwen is en dat ik prima met hem kan meerijden. Ik haal een paar keer heel diep adem en stuur hem een berichtje met de vraag of ik morgenochtend met hem kan meerijden. Het mag.
Comments are closed.