Dag 5
We vertrekken vroeg van The Pines Resort in Yosemite National Park, want vandaag hebben we weer een flinke reisdag voor de boeg. We hebben onze routes van te voren uitgestippeld en een inschatting gemaakt van hoe lang we onderweg zullen zijn. We proberen reisdagen te combineren met bezienswaardigheden, zodat we niet alleen van A naar B aan het rijden zijn. Maar dat betekent wel vroeg op pad!
We rijden door verschillende landschappen met als eerste bestemming de General Sherman Tree. Omdat diverse (berg)wegen in verband met de winter afgesloten zijn, moeten we een langere route nemen. We rijden via Fresno en Three Rivers (onderlangs op de kaart) richting de General Sherman Tree. We rijden er zo’n drie uur over, dit is natuurlijk met nog wat kleine stops. We wisten van te voren niet zo goed hoe het met de kleuter zou gaan, dit soort lange afstanden in de auto. Maar ze vermaakt zich bijzonder goed. We hebben wel in het begin wat problemen met het kinderzitje, want ze krijgt al snel pijn in haar billen. Gelukkig hebben we een dikke sjaal bij ons waar ze op kan zitten en dat lost het probleem grotendeels op. We luisteren veel muziek en onze roadtrip song wordt al snel Cadillac Ranch van Bruce Springsteen. Niet helemaal mijn smaak, maar bijpassend is het wel.
General Sherman Tree
We rijden steeds meer de bergen in en naast de weg ligt steeds meer sneeuw. De weg is goed begaanbaar, maar glimt wel flink. Het is dan ook even spannend of we niet de sneeuwkettingen moeten gaan om doen, maar we komen geen bord tegen. Eenmaal aangekomen is het behoorlijk druk en staat de (kleine) parkeerplaats flink vol. We kunnen gelukkig nog net een parkeerplekje vinden.
We zijn hier weer helemaal in Winter Wonderland en kunnen de buggy dan ook niet meenemen. Gelukkig is het maar een klein stukje wandelen naar de Sherman Tree. Met een hoogte van 83,8 meter en een geschatte massa van meer dan 2000 ton is deze gigantische sequoiaboom de grootste boom ter wereld, gemeten naar volume. Zijn stam heeft een omtrek van ruim 31 meter aan de basis, en elk jaar groeit de boom nog steeds! De boom is naar schatting 2200 jaar oud, wat hem tot een van de oudste levende organismen op aarde maakt. Echt super bijzonder om deze boom in het echt te mogen bewonderen.
Dus hij verdient dan ook een volledig plekje in dit verhaal. Komtie:
Na een kleine wandeling in de sneeuw tussen de mega grote sequoiabomen stappen we weer in de auto. We moeten grotendeels dezelfde route terug, omdat de doorgaande (berg)weg is afgesloten. Als je er niet in de winter bent kun je je weg wel vervolgen en kun je een mooie rondrit maken.
Op de heenweg hebben we een leuke picnic plek gezien dus we stoppen op de terugweg bij Hospital Rock Picnic Area voor lunch. We picknicken met onze zelf meegebrachte broodjes, humus, guacamole en de pokémon knuffels van de kleuter. Maar ook hier kunnen we niet geheel ontspannen zitten, want ook hier is het oppassen voor (eten stelende) beren.
Horror weg
We vervolgen onze weg richting onze volgende accommodatie, Quiet Minds Lodge & Retreat. We gebruiken voornamelijk Google Maps (offline) om onze route te bepalen en hebben gezien dat de snelste route afgesloten is. Maar we hebben ook gezien dat er een alternatieve route is als we iets omrijden. We rijden van Porterville richting Ponderosa. Na Porterville komen we ineens in heel ander landschap. Het is hier groen en heuvelachtig met hele bijzonder afgeronde rotsen. Het geeft een beetje Lord of the Rings gevoel en de ronde rotsen doen me denken aan de trollen van Frozen. De Californische grondeekhoorns springen om ons heen door het hoge gras. Geweldig!
Al snel laten we het groene landschap achter ons en gaan we de bergen weer in. De route leidt ons over een smalle bergweg met scherpe bochten en… héle dichte mist (of wolken?). We kunnen op sommige momenten nog geen paar meter voor ons uit kijken. Ik sta doodsangsten uit en krijg een paniekaanval. Vervolgens zit er een kleuter achterin constant “Vind je het nog eng, mama?” te roepen. Great. Het is geen optie om te keren, want daar is geen plek voor. We komen geen enkele andere auto tegen.
Na, wat voelt als, een mega lange rit omhoog komen we eindelijk weer op wat bredere wegen met minder mist. Pfjieuw. Als we vervolgens aankomen bij de afslag die we moeten nemen richting onze accommodatie, blijkt dit helemaal geen (auto)weg te zijn. Bedankt Google! Er zit niets anders op dan de horror bergweg weer terug te rijden. Gelukkig gaat de rit naar beneden voor mijn gevoel een stuk sneller en zijn we snel weer in het prachtige groene landschap. Ik kan weer ademhalen.
Hieronder nog even een foto van de mist op een moment dat we wél goed konden zien en niet meer op de bergweg reden en een screenshot van de scherpe bochten. Even voor het idee, hè.
We nemen voor de zekerheid contact op met onze accommodatie. Sowieso om te zeggen dat we laat aankomen, maar ook om te vragen hoe we het beste kunnen rijden. Op dat laatste krijgen we niet een erg overtuigend antwoord, dus we nemen het zekere voor het onzekere en nemen de langste route over de grootste wegen. We rijden via Bakersfield richting Kernville en volgen de weg naar Quiet Minds Lodge & Retreat waar we in de avond aankomen.
Dag 6
De volgende ochtend zien we pas waar we terecht zijn gekomen. Wat een prachtig paradijsje! We zitten in het bos in the middle of nowhere en beneden ons balkon stroomt een riviertje. Onze kamer is enorm en ziet er sprookjesachtig uit. We hebben geen eigen keuken, maar ontbijt is wel inbegrepen. Onze kamer grenst aan het hoofdgebouw waar ook het ontbijt geserveerd wordt. We zijn de eersten en genieten van een heerlijk kopje vers geperste jus d’orange en koffie terwijl de kleuter zich vermaakt met de spelletjes in de gezamenlijke woonkamer. De prachtige vogels vliegen ons hier om de oren, dus we kunnen ons geluk niet op. Wát een plek is dit.
Het personeel vertelt ons dat er een trail vanaf het terrein loopt die uitkomt bij een waterval. Het is wel een beetje avontuurlijk zegt ze, dus we twijfelen of dat met de kleuter gaat lukken. We besluiten toch de wandeling te gaan maken. Het is voor ons doen inderdaad wel wat avontuurlijk en bij de waterval komen we niet. Overigens loop ik ook hier niet echt op mijn gemak. Stel dat hier ook een poema rondloopt, ie! Het begint ondertussen al best warm te worden en we besluiten weer terug te lopen.
Kernville
We rijden voor lunch naar Kernville en eten vegan pizza bij de Pizza Barn. Daarna gaan we het stadje nog even in, want ze hebben daar allemaal van die ouderwetse ‘cowboy’ winkeltjes. Vooral de man vindt dat soort snuisterijen erg leuk. We komen ook nog een leuke speeltuin tegen, dus we laten de kleuter ook even lekker uitrazen. Het is tenslotte ook haar vakantie.
Op de terugweg stoppen we even bij een strandje naast de rivier. Het is ondertussen echt lekker weer geworden en we kunnen in ons t-shirt genieten van de rust en de natuur. De kleuter wast ondertussen haar nét in Kernville gekochte Anna pop (van de Disney film Frozen) in de rivier. Tja, die droogt wel weer, ofzo.
Eenmaal terug in onze kamer eet de kleuter een hele doos Californische mega aardbeien op. Ik dacht dat ze zo groot waren door de Californische zon, maar achteraf blijkt dat ze flink genetisch gemodificeerd zijn. Achja.
Dag 7
We starten onze dag weer met een heerlijk ontbijt en hebben interessante gesprekken met de andere gasten. Dat gezamenlijke ontbijt is echt gezellig! Een ander stel rijdt ongeveer dezelfde route als wij, maar dan omgekeerd. We hebben vandaag een rustdag gepland, maar willen er toch even uit.
Silver City Ghost Town
We kijken wat er in de omgeving nog te doen is en komen uit bij een soort openluchtmuseum, Silver City Ghost Town. Het is een klein uurtje rijden en er is verder niemand. De eigenaar van het museum is echt een geweldig (Amerikaans) figuur en past er echt perfect bij. Met z’n vreselijk Amerikaanse accent vertelt hij ons het verhaal van deze ‘ghost town’. Het is wel echt mini dus we zijn er vrij snel ook weer uitgekeken. De kleuter heeft wel erg veel lol in de ‘gevangenis’.
Na ons museumbezoek rijden we terug en eten een vegan burger met frietjes bij 178 Bar & Grill. Het is er super stil, maar vlak naast ons zitten een aantal brandweermannen te eten. De kleuter vindt dat natuurlijk mega interessant en vraagt (in het Engels) of ze even bij hun brandweerwagen mag kijken. De mannen twijfelen geen moment en nemen ons direct mee naar buiten. De kleuter mag zelfs voorin zitten dus haar dag kan niet meer stuk. We kletsen nog even wat met de mannen en ze maken nog wat foto’s van ons drieën met de brandweerwagen.
We rijden vervolgens terug naar huis om de middag nog even te genieten van de rust en de natuur voor we morgen naar Las Vegas vertrekken.
Comments are closed.